Američki astrofizičari Masao Takata i Daglas Gog istraživali su Sunčevu unutrašnju dinamiku preko zvučnih talasa kojih ima u njegovoj vrućoj plazmi, a koji su označeni kao modovi. Ti modovi omogućavaju bolji uvid u unutrašnjost Sunca nego druge oscilacije zvučnih talasa.
Sunce se može zamisliti kao zvono koje se neprestano klati pokretano brojnim činiocima iznutra, i time proizvodi brojne zvučne talase ili ‘modove’. Ti modovi uključuju p-talase, povezane s promenama pritiska, i g-modove, koji se pomeraju usled dejstva gravitacije. Postoje i f-modovi, pogodni za proučavanje Sunčeve vruće plazme.
Pomenuti talasi se kreću do površine Sunca i daju odraz ka unutra, savijajući se dok prolaze kroz plazmu, što omogućava stručnjacima da dođu do slike Sunčeve strukture.
Najčešće se model Sunčevog seizmičkog radijusa zasniva na f-modovima, koliko god da ima astronoma koji tvrde da ti modovi nisu pouzdani pošto ne dopiru do ruba fotosfere Sunca. Takata i Gog smatraju da su u interakciji s “fantomskom površinom” i da su, prilikom određivanja radijusa Sunca putem seizmičkih merenja, p-modovi pravi izbor. Njihovi proračuni, zasnovani na frekvencijama p-modova, upućuju na zaključak da je Sunčev fotosferski radijus nešto manji od onog za koji se do sada znalo.
Kompletni tekstove sa slikama i prilozima potražite u magazinu
"PLANETA" - štampano izdanje ili u ON LINE prodaji Elektronskog izdanja "Novinarnica"